“Senol kan vandaag niet met jullie buiten komen spelen. Hij is ziek.”
Het was een zomerse vrijdag. Mijn broertje zal ongeveer vier jaar oud zijn geweest. Ik zat zelf nog op de basisschool, in de hoogste klas. Ik wilde evenals mijn jongere zusje buiten gaan spelen. Net op het moment dat ik naar buiten wilde gaan werd ik geroepen door mijn moeder. Mijn broertje moest per se met me mee. Natuurlijk had ik daar geen zin in, mijn zusje evenmin. We kregen op dat moment ruzie. Mijn moeder heeft toen heel snel de touwtjes in handen genomen en omdat we niet met mijn broertje wilden spelen, kregen we beiden huisarrest. Ik kan je vertellen dat dit niet leuk is op die leeftijd. We hadden ieder een eigen kamer en mochten daar niet uit. Zeker met mooi weer is het een hel. Gelukkig had ik nog een aantal boeken van de bibliotheek die ik kon lezen. En daar was ik dus ook mee bezig. Heel rustig. Eten mocht gelukkig nog wel, maar dan wel in de eigen kamer. Moeders was inderdaad erg streng. De tijd ging erg langzaam. Na een hele dag alleen gezeten te hebben en een nacht te hebben doorgebracht dacht ik dat mijn moeder wel verzacht zou zijn.
Op zaterdag werd er aangebeld. Ik hoorde vanuit mijn kamer dat het mijn klasgenoten waren. Ze vroegen aan mijn moeder of ik met hen mee mocht. Zij zouden, zoals vaker, op bezoek gaan bij een leerkracht van onze basisschool. Dat deden ze wel vaker. Ik was nog niet eerder met ze mee geweest. Vanuit mijn kamer hoorde ik mijn moeder antwoorden: “Senol kan vandaag niet met jullie buiten komen spelen. Hij is ziek.“ En daar werd ik inderdaad behoorlijk ziek van. Mijn klasgenoten zijn vertrokken en ik zat weer alleen thuis.
In 2006 opende ik mijn internet browser en bekeek www.nu.nl voor het dagelijks nieuws. Opeens zag ik een bericht over een eis van een aantal jaar, tegen een onderwijzer in Eindhoven wegens ontucht met kinderen. Dat trok natuurlijk de aandacht en ik las verder. Hoe meer ik van het artikel las, hoe meer de rillingen verder liepen over mijn rug. De letters van de naam kwamen volledig overeen met de onderwijzer waar ik ook les van had gehad. Sterker nog, het was die onderwijzer waar ik jaren geleden niet naar toe mocht met mijn vrienden, omdat ik huisarrest had. De dag dat ik even de pest in mijn moeder had. Een moment dat ik zo ziek was van haar uitleg naar mijn vrienden, dat ik haar dit kwalijk heb genomen. Meteen na het lezen van het artikel, ben ik naar mijn vader gegaan en heb ik gevraagd of hij het bericht ook had gelezen. Hij bevestigde het hele verhaal. Sterker nog: hij vertelde zelfs dat ze jaren geleden al het vermoeden hadden dat er ontucht werd gepleegd. Dat kon op dat moment echter niet hard gemaakt worden. Zowel mijn vader als mijn moeder vertelde me ook dat ze me daarom het liefst zo ver mogelijk van die onderwijzer vandaan hielden. Tot op de dag van vandaag ben ik mijn moeder nog steeds dankbaar dat ik dat weekend huisarrest heb gekregen.
Geen reacties