Verdwenen herinneringen, onze meetlat

Ik liep de lange trap op naar de tweede verdieping van het huis van opa en oma. Mijn oma knuffelde me tot vervelens toe. Dat kon ook niet anders, want ze was toch mijn surrogaatmoeder tot ik een jaar of drie was. Mijn opa was de volgende in de rij. Ook met opa werd er natuurlijk flink geknuffeld. Meteen daarna werd mijn kracht als klein mannetje gemeten in een worstelpartij. Mijn opa stelde voor dat hij op zijn knieën ging zitten zodat hij geen lengte voordeel had. En daar begonnen we dan. Ik vloog altijd naar voren, om zijn nek en daarna zo snel mogelijk klimmen tegen die grote borst. Hij schreeuwde het uit (van het lachen). Maar gaf zich niet zo snel gewonnen. Toch kreeg ik het voor elkaar hem op slinkse wijze op zijn rug te drukken. Mijn opa riep PAS PAS, een opgaaf voor hem en winst voor mij. Een ongekende vreugde als we bij hen aankwamen in Turkije na een reis van vier dagen.

Een vloertafel werd gedekt en mijn oma was zoals altijd in de weer om het iedereen naar de zin te maken. Alles wat je lekker vond stond er. Brood, honing met raat, roomboter, ach meer zag ik toch al niet. Mijn ouders, mijn ooms en tantes vertelden hoe de reis was verlopen, wij kinderen luisterden. Na het eten kwam dan de routine die mijn opa voor ons in petto had. Alle kleinkinderen werden opgemeten om te zien hoe groot we al waren. Hij pakte zijn pen en liet ons één voor één tegen de deurpost staan. Nauwkeurig werd er een streepje gezet. Zodra deze gezet was, mochten we kijken waar ons vorig streepje stond en konden we zelf zien hoeveel we waren gegroeid. We keken naar de streepjes, namen de afstand op met onze handen en lieten dat dan weer aan onze ouders zien. Zo trots waren we.

Dit ritueel herhaalde zich ieder jaar. Ieder jaar hetzelfde ritueel wanneer we op vakantie waren bij mijn opa en oma. De jaren verstreken en ieder jaar kwam er een streepje bij en ieder jaar zagen we onszelf groeien. Het worstelen met mij werd langzaamaan vervangen door worstelen met de jongere kleinkinderen. Maar mijn lengte werd nog steeds gemeten en mijn streepje nog steeds gezet.

Op een jaar kwamen we, na weer een lange autoreis, aan bij opa en oma. We knuffelden zoals altijd wat af. Het  worstelen ging vanwege mijn leeftijd aan mij voorbij, maar vanuit mijn ooghoeken hield ik de partijen in de gaten. Ik liep zo snel ik kon naar de deurpost. Met mijn ogen en handen streelde ik de post van beneden naar boven af. Op zoek naar alle streepjes en gleufjes die de pen van mijn opa had gemaakt. Naar alle tekenen van de jaren, naar alle metingen van de kleinkinderen, naar de historie die we jaar na jaar hadden gecreëerd:

alles was weg.

Mijn opa zag me kijken. Hij vertelde me dat bij een grote schoonmaak een oom, zonder het te beseffen, ook deze deurpost opnieuw in de verf had gezet.