Op reis, alleen of toch niet?

Daar sta je dan. Het besluit is genomen om de reis naar Mekka te maken. Ondertussen heb ik me natuurlijk helemaal ingelezen in alle praktische zaken die ik moet meenemen. Maar ook heb ik de mensen die er al eens zijn geweest, de oren van de kop gevraagd naar de zaken die daar verricht moeten worden.

Denk aan zaken zoals welke kleding moet ik aantrekken, waar loop ik heen, hoe vaak moet ik wat uitvoeren. In mijn geval nog een klein puntje als: wanneer ik mijn haar moet knippen, hoeveel moet er dan van af? En met lang haar is het best om ineens 20 cm korter geknipt te worden.Hoe dan ook, waarschijnlijk  moet ik er aan geloven dat ik er niet mee wegkom alleen de puntjes te laten knippen. Ik heb er vrede mee (op dit moment).

Het mooie van deze reis is dat naast alle praktische zaken, ik ook reisgenoten hebt. Nog mooier is dat het aantal reisgenoten die ik heb, veel groter blijkt te zijn dan ik me ooit heb kunnen voorstellen. De groep waarmee ik vanuit Eindhoven ga vertrekken is ongeveer 40 man groot.

Op zondag 17 oktober j.l. hebben al mijn familie en vrienden en die van mijn reisgenoten symbolisch afscheid van ons genomen. Ik had tot dat moment het idee dat ik alleen met 40 anderen op reis zou gaan. Niets is minder waar. Alle mensen die naar ons gezamenlijk afscheid kwamen gaan in onze harten met ons mee. Wat is dat een ontzettend mooi, warm gevoel. Het besef hebben dat ik niet alleen ben.

En dan denk ik ineens: als ik nu al overrompeld word door slechts een kleine 500 man die hier samen met ons deze reis komen maken. Hoe gaat het dan straks worden met 8 miljoen mensen om me heen?