Ik leerde de man achter deze website in 2005 kennen toen we collega’s
werden. We werkten bij een vrij bijzonder bedrijf. De directie en het overgrote merendeel van de werknemers waren van Turkse afkomst en Moslim. Ik heb vijf jaar voor dat bedrijf gewerkt en er dus vijf keer de Ramadan meegemaakt. En als
observant kan ik zeggen dat het doorstaan van de Ramadan een flinke beproeving is.

Me elke keer toch een klein beetje schuldig voelen als ik ging lunchen of koffie ging halen. Het een maand moeten doen zonder de broodjes die normaal elke donderdag besteld werden. Te maken hebben met collega’s die met de week futlozer werden door slaap en honger. Geen aanspreek in de pauze omdat iedereen een dutje lag te doen. Nee, het was inderdaad geen pretje voor mij.

Keertje stevig ontbijten en daarna uitzingen tot zonsondergang

Even serieus. Toen Senol me vroeg om een gastblog te schrijven vroeg ik hem om dan het onderwerp aan te dragen. Het werd de Ramadan. Wat moet je daar over schrijven als je er zelf nooit aan mee hebt gedaan? Even dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om het een dagje te proberen. Kijken hoe het is. Een keertje stevig ontbijten en het daarna uitzingen tot zonsondergang zonder eten en drinken, dat moest wel lukken, dacht ik. Roken doe ik sowieso niet. En me niet laten verleiden tot vloeken, roddelen, kwaad spreken en al die andere dingen, dat mocht ook niet zo’n probleem zijn.

Toen zag ik de tijden waarop gevast moet worden. Ongeveer van half vier ’s ochtends tot kwart over negen ’s avonds. Ineens vond ik het geen goed idee meer. Mijn wekker op drie uur zetten? Ik vind het al erg genoeg dat ‘ie nu op zeven uur staat. Daarna genoeg eten naar binnen proppen om het achttien uur vol te houden? Ik heb al moeite genoeg met het weg krijgen van één broodje kaas om kwart over zeven. En daarna helemaal niets tot kwart over negen? Ik voelde me vandaag om half vijf al een beetje flauw, en toen had ik al een bord noedels, een KitKat en twee broodjes kaas op. Ik blijf dus maar in de rol van observant.

Je voelt dat je in een omgeving zit die niet helemaal de jouwe is

Daarom even terug naar het eerdergenoemde bedrijf. Ik had er geen enkele collega die ik echt niet mocht. De meeste van hen waren altijd de vriendelijkheid zelve tegen mij. Toch heb ik mezelf er verschillende keren op betrapt dat ik graag weer bij een “gewoon” Nederlands bedrijf wilde werken. Je krijgt toch te maken met verschillen in mentaliteit en omgangsnormen. Daarnaast zijn er ook de kleine details waardoor je voelt dat je in een omgeving zit die niet helemaal de jouwe is. Geen kerststemming eind december. Vrouwelijke collega’s die je geen hand mag geven als ze jarig zijn. Grotendeels
alcoholvrije bedrijfsuitjes. Gesprekken in de kantine die je niet kunt verstaan.

Toch had de cultuur van mijn Turkse collega’s aspecten die ik erg mooi vond. De veel intensere vriendschaps- en familiebanden. Het grote respect voor ouderen. De warmbloedigheid. En toch ook een beetje de Ramadan.

Als ik morgenochtend mijn eerste kop koffie drink.

Als je geen Moslim bent is meedoen aan de Ramadan alleen een beproeving. Ik merkte echter al snel dat dit voor mijn collega’s heel anders lag en dat zij dit niet zo ervoeren. Zij deden iets nuttigs. Iets belangrijks. Iets voor een hoger doel. Iets wat hen voor een maandje nog dichter bij elkaar bracht. Iets waar ze vreemd genoeg toch naar uit leken te kijken met een soort gelukszaligheid. Ook als na enkele weken de vermoeidheid en verminderde weerstand toe begonnen te slaan werd er nauwelijks over geklaagd. En aan het eind van de dag hadden ze een beloning voor een dagje afzien om naar uit te
kijken. Een maand lang feestavonden, min of meer.

Als ik morgenochtend mijn eerste kop koffie drink en om één uur ga lunchen zal ik de mensen die meedoen aan de Ramadan niet direct benijden. Toch denk ik dat ze iets hebben om een beetje jaloers op te zijn.

Joost van Gisbergen

Lees meer van mij op http://joostvangisbergen.wordpress.com/

Lees ook:
Ramadan, de eerste paar dagen
Ramadan, het ontbijt

Categories:

5 Responses

Geef een reactie