Het is donderdag 7 juli, de dag dat ik mag figureren in de film van Theo Maassen.
Mijn uitnodiging stond voor 17.00 uur gepland, maar ik moest zeker om 16.45 uur aanwezig zijn in het Parktheater. De hele dag ging lekker tot het moment suprême naderde.
Om 15 uur die middag namelijk had ik ook mijn functioneringsgesprek. Veel over dit gesprek mag ik wegens geheimhoudingsplicht niet melden, maar het gesprek ging heel er goed. Zo goed dat ik pas rond 16.15 eindelijk klaar was. Ik heb meteen mijn computer afgesloten, spullen gepakt en ben naar huis gelopen. Ik woon gelukkig vlakbij mijn werk, maar op de één of andere manier duurde mijn wandeling vandaag langer dan normaal. Onderweg belt mijn vrouw me op: Als je nu komt dan kan Pa je naar het Parktheater brengen (zij heeft namelijk de auto nodig in verband met haar werk).  Ik versnel mijn tempo. Helaas kan ik niet rennen, vanwege mijn kleding: pantalon met overhemd en hele nette schoenen.

Het is 16.25 uur. Ik ben thuis en vraag of mijn vader er al is. Nog niet, dus ik bel maar even naar huis. Mijn zus neemt op: nee Pa is nog niet vertrokken, maar ik kom zo om wat spullen op te halen.
Ik zeg: ja, maar hebben ze niet gezegd dat ik iemand nodig heb die mij bij het Parktheater kan afzetten.

Nee.

Mijn vrouw vraag nog of ik snel de jongste van een nieuwe luier kan voorzien, het is 16.29 uur. Ineens staat daar mijn zus voor de deur. Snel zegt ze, dan kun je mijn auto meenemen. We sprinten de auto in en ik begin te rijden. Sneller dan normaal. Het is onvoorstelbaar, maar juist die middag gaan dan ineens alle andere weggebruikers overdreven langzaam rijden of ze staan stil op de weg met de vrachtwagen. De tijd tikt nog steeds door en om 16.36 uur heb ik mijn zus thuis af kunnen zetten.  Het zal nog zeker 10 minuten duren voordat ik bij het Parktheater kan komen.

Maar ik heb gelukkig een telefoon, een hele goede, één van de snelste in zijn soort tot voor kort en inderdaad ééntje met internet. Ik neem deze voor een rood stoplicht in de hand en wil het telefoonnummer van het Parktheater vinden. Op dat moment begint mij telefoon wat rare programma’s te starten. Programma’s die niet moeten starten, maar uitgaan doen ze ook niet. Uit het niets gaat mijn telefoon uit. Waarschijnlijk een processorfout. Ik moet wachten, het stoplicht staat nog op rood.

Ik kijk op de klok in de auto: 16.39 uur. Als alles nu toch nog meezit dan red ik het. Maar ik wil wel even bellen. Mijn telefoon kan weer aan en dan is de verbinding met het netwerk is niet gemaakt. Ik moet hem weer opstarten.  Dat wil maar niet lukken, in mijn ooghoeken zie ik goed nieuws: het Philipsstadion, ik ben er bijna. Mijn telefoon begint te trillen en het opstartmuziekje speelt haperend af. Om 16.42 kan ik dan eindelijk het telefoonnummer van het Parktheater vinden en bellen. Een vriendelijke stem aan de andere kant neemt.

Hallo, met Senol Tapirdamaz. Er zijn vanavond opnamen voor een speelfilm.
Dat klopt meneer.
Kunt u alstublieft aan iemand daar doorgeven dat ik er bijna ben, maar 16.45 ga ik niet redden.
Nee, dat kan ik niet, u belt nu met de reserveringslijn. De hoofdingang heeft een ander nummer.

Het is 16.44 uur.

Ik geef nog wat extra gas, terwijl ik nauwlettend het verkeer in de gaten houd. Het wordt warmer, de zon schijnt volop en de zenuwen lopen hoog op. Diverse bevloekingen stapelen zich op en verwensingen over het belachelijk tijdstip worden verwoordt.

De parkeerplaats van het parktheater is in beeld, 16.45 uur. Ik rijd snel de parkeerplaats op, mijn hart gaat als een razende. Ik moet en zal binnenkomen en figureren. Desnoods ga ik op mijn knieën huilen en smeken op de namen van mijn kinderen tegen de bewaking, binnenkomen zal ik.
De eerste rij parkeerplaatsen helemaal vol, de tweede rij parkeerplaatsen helemaal vol. Zit er dan helemaal niets mee deze avond?

Jawel. In een rij vlak voor de ingang een parkeerplaats.
De auto wordt met behendigheid geparkeerd, ik stap uit en sprint naar de ingang van het Parktheater. En daar……

En daar zie ik de vriendelijke dame van het castingbureau. Ze begroet iedereen die binnenkomt.
Ik vraag haar: Ik dacht dat om 16.45 uur de deuren dicht zouden gaan?
Zij antwoordt: Dat was de bedoeling, maar we vonden toch dat het verkeer best tegen zat.

Het is 16.47 uur. Daar stond ik dan, in mijn overhemd en pantalon tussen alle vrijetijdsgeklede mensen bij 23 graden Celsius en een hartslag van 110.

Over de opnamen mag ik helaas niet schrijven in verband met auteursrechtschending.

Hetzelfde geldt voor het geweldige optreden van Martijn Koning en Theo Maassen (10 minuten) wat ik had opgenomen om met jullie te delen. Deze is verwijderd op last van het castingbureau.
Aan de andere kant: de grappen waren leuker wanneer je erbij was geweest.

ps: mijn impulsief gedrag heeft me nog wel een ander leuk filmpje van 4 minuten opgeleverd, waar ik verplicht naar moet kijken als ik mijn Youtube account niet wil verliezen. Met een examen erbij.

Categories:

5 Responses

  1. hee Senol!

    Dat was een nóg spannender avontuur dan ik al had begrepen 😀
    Ben nu extra benieuwd naar de film…! Wanneer komt die uit eigenlijk?

    • Om heel eerlijk te zijn, weet ik dat niet.
      Maar rest assured: als ik weet, dan houd ik het zeker niet achter

      Januari 2012 is de film te zien in de bioscoop.
      Nu ga ik proberen een tweetup te organiseren met alle figuranten die mee hebben gedaan om samen naar de premiere te gaan in Eindhoven.

Geef een reactie