Nog een week te gaan en dan is de Ramadan voor 2011 weer voorbij. Dit jaar waren er 29 te vasten dagen en allemaal zijn ze heel voorspoedig verlopen. Toch is er een bepaald gevoel van missen. Een gevoel dat er iets niet helemaal compleet is.

 

Eerder heb ik al een klein verschil beschreven in het ontbijt hier in Nederland vergeleken met Turkije. Datzelfde verschil geldt alleen niet voor het ontbijt, maar merk je de hele dag door.

Een dag uit mijn leven tijdens de Ramadan in Nederland:

Ik sla het ontbijt even over en ga direct naar mijn werk. Daar aangekomen zou ik normaal gesproken meteen een fles water tanken en een kop koffie nemen. Jammer, maar dat gaat nu dus niet gebeuren. Door de dag heen lopen mijn collega’s van tijd tot tijd langs om koffie voor elkaar te halen. Gelukkig heb ik nu wel collega’s die onthouden dat ik aan het vasten ben, dus mij wordt niets gevraagd. Ik kan het soms niet nalaten om toch even te zeggen: nee dank je, ik hoef niets.

De lunchpauze bereikt zijn hoogtepunt. Ik zou normaal naar huis lopen om daar te lunchen op mijn gemak. Nu heeft dat geen zin. Mijn collega’s gaan naar de kantine of naar de lokale lunchroom om een hapje te eten. Ik blijf tijdens de lunch doorwerken. Beter nu dan straks voor het geval de vermoeidheid ineens toeslaat.

In de avond thuis. Daar zit ik dan, wachten op het moment dat het vasten verbroken mag worden. Een beetje internetten, een beetje televisie kijken om de tijd door te komen.

Als dan het vasten is verbroken is het allemaal binnen een paar uur over en kun je weer gaan slapen. De volgende ochtend moet ik weer vroeg opstaan om te werken.

Zonder iemand tegen de borst te stoten: het vasten is in Nederland een beetje een eenzame bedoeling.

Een dag uit mijn leven tijdens de Ramadan in Turkije:

Voorop gesteld uiteraard dat ik op vakantie ben.
Ik sla het ontbijt weer over en wordt wakker. Ik neem een goed boek en begin te lezen. Tegen de middag loop je over straat. Bijna alle eethuizen en restaurants zijn gesloten. Zij die wel open zijn hebben grote kleden voor het raam of voor het terras hangen. Niet iedereen vast in Turkije, die kunnen dan zonder respectloos over te komen toch eten en drinken.

Je spreekt wat mensen aan en iedereen stelt elkaar dezelfde vraag: hoe gaat het? Kom je de dag goed door? Heb je geen last van de warmte? (Het was augustus)

Tegen de avond begint het lekker lastiger te worden. De hitte is opgelopen tot een graad of 35. Maar het feit dat iedereen om je heen in hetzelfde “schuitje” zit maakt het dragelijk. Nog wat extra lezen uit boeken en dan met het hele gezin eten klaarmaken. Dit zijn hele uitgebreide maaltijden. Niet omdat we honger hebben, maar zodat we kunnen genieten.

Het vasten wordt verbroken door het inluiden van de oproep tot het gebed. Deze schalmt door de stad uit de minaretten van de moskeeën.  Vlak erachter aan wordt een kanonskogel afgevuurd. Een gebruik wat al eeuwen wordt toegepast. Vroeger waren er nog geen luidsprekers en toch moest een grote groep mensen op de hoogte worden gesteld.

Iedereen neemt een dadel en een slok water. Het eten wordt rustig verorberd, natuurlijk niet. Na het eten kun je naar de moskee voor het nachtgebed, om vervolgens in het centrum verrast te worden door een optreden georganiseerd door de gemeente.

Het is druk. In andere steden hebben ze gezamenlijke diners. Grote tenten waar iedereen tezamen het vasten verbreekt. Een samenhorigheid, een gezelligheid die nu in Nederland ontbreekt.

Gelukkig probeert iedereen in Nederland het beste ervan te maken. En dat lukt goed, want anders waren het hele vervelende 29 dagen.

 

Categories:

5 Responses

Laat een reactie achter bij Senol Tapirdamaz (@SenolTapirdamaz) (@SenolTapirdamaz) Reactie annuleren