Portret door een lezer

Vlak na de Ramadan ontving ik van Jan Jacob Voerman de onderstaande reactie.

Ik heb een portret voor je geschreven. Met een flinke dosis fantasie. Maar ik hoop toch een kern van waarheid getroffen te hebben. Omdat ik je als mooi mens heb leren kennen. Ik post hem hier in de hoop dat hij niet direct geplaatst wordt. Want je moet zelf weten of je dit wil publiceren.

Hij was als jongetje een vrolijk en speels kind. Zo eentje die de volwassenen aan het lachen kreeg. Een leuk joch.

Hij was de jongste en toen de oudere kinderen uit huis gingen werd hij opeens de man in huis. Een verantwoordelijkheid die hij aantrok als een spijkerbroek. Eerst strak, maar naarmate hij meer gedragen wordt, soepeler. Tot het uiteindelijk een lievelingskledingstuk werd.

Op school deed hij het wonderwel goed. Hij zag dat zijn ouders trots op hem waren. In plaats van de lachers dwong hij nu het respect van de ouderen af. Met zulke mooie cijfers moest hij iets doen. Met cijfers moest hij iets doen, daar was hij goed in.

En zo werd het jongetje, die vroeger wel eens de clown uit hing, een boekhouder. Gelukkig vond hij een fijne werkgever, zodat hij niet veranderde in een uitgedroogde versie van zichzelf.

Hij kreeg een fijn gezin. Samen met die mooie baan had hij alles om tevreden te zijn. En dat was hij ook. En toch . . . boekhouder . . .

En toen ontdekte hij twitter. Het leuke joch, dat diep in hem bewaard was gebleven werd wakker gemaakt door de contacten die hij kreeg. De creativiteit vond een uitweg. En het mooie is dat die goed zittende spijkerbroek van verantwoordelijkheid nog steeds past. Ruimer geworden door het dragen knelt hij niet, maar geeft wel houvast.

Deze prachtcombinatie zette hij bovenaan in zijn weblog: creatief boekhouder. Een interculturele blend waar hij trost op kan zijn.

Lees meer van Jan Jacob Voerman op zijn blog: http://www.doofenwerk.nl