Ik probeer via email (lijkt steeds meer achterhaald te worden), Whatsapp en nu ook met Facebook contact te houden met vrienden en famillie in het buitenland. Soms struin ik het internet af en zoek ik de ene naam na de andere op.
En toen ineens
Ik kwam op het idee via google te zoeken naar het dorp Kisecik (vlakbij Karaman, geboorteplaats van mijn vader) in Turkije te zoeken. En dankzij google kom je dan weer op de meest interessante
pagina’s terecht. Door één van die pagina’s heb ik een lading van hele oude foto’s gevonden, geplaatst door inwoners van Kisecik. Een hoop foto’s met mensen die ik niet (her)ken, een aantal met wat persoonlijke bekenden, sommige met mensen die niet meer onder ons zijn en weer anderen waaraan je ziet dat ze ouder zijn geworden.
Herinneringen
Bij het bekijken van de foto’s kwam er één herinnering naar voren: het huis van mijn opa en oma. Mijn opa was boer. Voor het huis had hij een grote open plaats met een waterput. En aan de linkerzijde was de stal voor de schapen. Ik kan het me niet zo goed meer herinneren, maar waren er ook een tweetal koeien. Op het erf stond een moerbei boom, eentje waar je in kon klimmen. Ik herinner me dat ik dat heb gedaan. De tak waar ik op zat om moerbeien te eten brak. Die val vergeet ik niet snel.
Het huis zelf was gemaakt van hout en een soort modder. Geen cementblokken of bakstenen. Het was slechts één verdieping en ook niet zo hoog. Aan de achterzijde was nog een stal. Bij één van de muren was er verhoging. Daardoor kon je op het dak van het huis komen.
Verstoppertje
Sinds 1975 ongeveer wonen mijn ouders in Nederland. We hebben nog veel famillie Turkije. Mijn ouders probeerden vroeger ieder jaar op vakantie te gaan om de famillie op te zoeken. In Kisecik had ik op dat moment een hoop neven en nichten van ongeveer mijn leeftijd. Omdat het zomernachten waren verzamelden we op de veranda van mijn opa. Eten en drinken hoort hier natuurlijk bij, het blijft de Turkse keuken. En tja je bent niet voor niets kind, dus uiteraard speelden we dan ook verstoppertje. Vrijwel iedere avond. Mijn meest gekozen verstopplaats was het dak van het huis, ondanks de waarschuwingen van mijn oom dat het zou kunnen instorten. Gelukkig is dat nooit gebeurt. Ik heb het over ongeveer 1987.
Wat is er van over
In 2010 ben ik na lange tijd weer in Turkije geweest. Uiteraard heb ik ook weer mijn opa, mijn oma, mijn ooms en mijn neef bezocht in het dorp, waar ze eeuwig rusten.
Met mijn oudste oom heb ik herinneringen opgehaald over het huis van mijn opa. Het huis is in nu verval. Veel te gevaarlijk om nog binnen te treden. Er is niets meer te vinden in en om het huis. De boom waar ik uit ben gevallen is er niet meer. Op het erf waar de schapen verbleven staat nu het huis van mijn jongste oom. De waterput is uitgedroogd en gesloten. De stal achter het huis is ingestort. En de veranda is leeg. Ondanks alles wat nu ontbreekt, voel ik me toch gelukkig. Gelukkig dat ik al die momenten heb meegemaakt en dat ik een hoop van die tijd me nog herinner.
Terwijl ik dit schrijf vliegen er meer herinneringen voorbij. Ik zou willen dat ik ze allemaal kon beschrijven.
Geen reacties