Grenzen

In mijn belevingswereld zijn er verschillende soorten grenzen.  Ik had het makkelijk kunnen houden en een foto van het trappenhekje kunnen nemen. Dit is een grens waar mijn zoontje van één op dit moment niet verder mag. Naarmate hij ouder wordt, zullen de grenzen van zijn vrijheid groter worden. Maar om daarover verder te gaan is geen lol aan. Een andere oplossing had kunnen zijn: de grens tussen Bulgarije en Turkije. De reis naar Turkije was vroeger een autotrip van ongeveer 4 dagen. Geen snelwegen en veel douaneposten. Wanneer we Kapikule Edirne bereikten was dat een ontlading. Die blik op de grenspost kon (zelfs nu nog) geen foto beschrijven. Maar ook hierbij had ik het idee dat dit niet is waar ik het over zou willen hebben.

De enige laatste grens
Tijdens mijn zoektocht door mijn afbeeldingen kwam ik deze foto`s tegen.
Dit zijn de graven van mijn opa (80), oma (77), oom (53) en mijn neef (22). Het leven is begrenst door een overgang.
Ik geloof in God. Ik geloof in een leven na de dood. In dat leven zal ik wederom de mensen die ik in dit leven ben kwijtgeraakt terugzien. Voordat dat gebeurt moet ik eerst die laatste definitieve grens over.

Waarom heb ik deze foto’s?
Wanneer ik op vakantie ben, probeer ik altijd de overledenen te bezoeken. Helaas lukt het niet om ieder jaar naar Turkije te gaan. Deze foto’s zorgen ervoor dat ik hen niet kan vergeten, ook al wordt ik begrensd door de mogelijkheid om ze te bereiken.