In 1993 ben ik (eindelijk) voor mijn Havo diploma geslaagd. Net voor de examenperiode ben ik na inschrijving bij het politiekorps Rotterdam-Rijnmond uitgenodigd voor een IQ-test. Het reizen gebeurde met het openbaar vervoer. Vanuit metro station Maashaven vernam ik via een medewerker dat ik 2 strippen (ja, dat waren toen strippen) nodig had voor mijn reis. Tijdens de tramrit stapten RET controleurs in en vroegen natuurlijk naar mijn kaartje. Er klopte niets van: te weinig strippen afgestempeld. Ik heb met man en macht aan de controleur proberen uit te leggen waar dat aan lag: “Meneer, ik kom uit Eindhoven en heb dadelijk een sollicitatie bij de politie. Op Centraal werd me verteld dat ik slechts 2 strippen hoefde te nemen”. Hij pakte een grote dikke stift, streepte nog twee strippen en vervolgde zijn weg door de tram. Naast mij zat een groepje. Deze jongens hebben die dag nog lang gelachen, ook zij waren op weg naar dezelfde IQ-test.
Enige tijd later
Ondanks een geslaagde test kreeg ik te horen dat het korps op dat moment geen open vacatures had. Zonder direct een plan te hebben voor een vervolg studie kwam ik een “gat” terecht. Dankzij mijn vakkenpakket heb ik me op het laatste moment ingeschreven bij het Economisch Lyceum Eindhoven aan de MEAO. Na ongeveer een maand had ik een gesprek met de leerlingbegeleidster over, tja, de toekomst. Mijn sollicitatie bij de politie kwam hier ook naar voren. Op haar vraag hoe het met de sollicitatie was afgelopen antwoordde ik nuchter. Volgens mij hoefde ik geen bericht meer van het korps te verwachten. Thuis, en dit verzin ik niet, ging meteen bij binnenkomst de telefoon. Het was korps Rotterdam-Rijnmond. Er waren vacatures ontstaan en of ik volgende week mijn sollicitatieprocedure wilde afronden.
De procedure in een notedop
De procedure toendertijd was eerst een iq-test, daarna een sporttest, een gesprek met de psycholoog, een medisch onderzoek en dan het moment suprême: je sollicitatie gesprek.
Mijn sporttest ging goed. Het gesprek met de psycholoog was super. Mijn medisch onderzoek verliep gladjes. Maar wederom was het vanaf dat moment wachten. Wachten op een uitnodiging voor de sollicitatie.
Tips en adviezen
Tijdens mijn wachtperiode heb ik tot aan de uitnodiging in de bibliotheek alle kranten nagelezen via microfilm. Ik was volledig bij met het nu. Één onderwerp was toendertijd volop in het nieuws: de IRT affaire. Er was me ook aangeraden om van één onderwerp goed op de hoogte te zijn. Vooral je zelf zijn tijdens het gesprek.
Maar nergens in de tips en adviezen is er ooit tegen me gezegd dat je je ook kunt voorbereiden op een sollicitatie.
Ons moeke
Het was april/mei, mooi zonnig, lekker warm, ongeveer 20 graden. Ik wilde mezelf kleden in een gewone spijkerbroek met een makkelijk zittende trui of blouse. Mijn moeder was het daar niet zo mee eens. Zij verplichtte me een colbert en een coltrui aan te doen. Bij ons thuis was (is): moeder zegt. Dus zo gezegd zo gedaan.
Het gesprek
Bij binnenkomst op het bureau werd ik in een wachtzaal geplaatst. Ik zag één van de sollicitanten binnen zitten. Het duurde even voor ik naar binnen werd geroepen. Mijn gesprekspartners waren 2 heren en een dame. Één van de heren was zelf agent. Het gesprek begon goed. Echter ineens veranderde de wending. Er werd gevraagd waar ik goed in was en waar ik slecht in was. Ik had geen idee wat ik moest antwoorden. Het zweet brak me uit. Uiteindelijk werd mijn troef uitgespeeld: volg je het nieuws. Alle tijd die ik in de microfilm had gestoken zou nu tot zijn recht komen. Bevestigend antwoorde ik en kreeg als tegenvraag welk onderwerp me dan nu ontzettend aansprak. Mijn antwoord was als volgt:
[quote]
Ik volg de IRT-Affaire. Waarom? Omdat ik het zo mooi vind om iets te zien wat van buitenaf één geheel vormt, zo mooi is, uiteindelijk zo rot is van binnen.
[einde quote]
Hoe is het afgelopen?
Het gesprek eindigde en er werd me een termijn gegeven waarbinnen ik een antwoord zou krijgen. Tja en dan duurt het wachten erg lang. Een goede vriend van me zei: wanneer ze je lang laten wachten is dat een goed teken, dat betekend dat ze nog over je nadenken. Met die goede gedachten bleef ik dus ook maar zitten. Uiteindelijk was de gegeven termijn verstreken en had ik nog steeds niets vernomen van het korps. Ik vroeg me af wat ik nu moest doen. Na lang twijfel heb ik twee dagen na het verstrijken het korps zelf opgebeld en uitgelegd dat ik op een uitslag van een sollicitatie wachtte. De dame aan de lijn vertelde me dat ze direct terug zou bellen. Inderdaad, nog geen half uur later belde ze:
“We willen allereerst excuses aanbieden voor het feit dat je niet eerder uitslag hebt ontvangen, maar dit betreft een communicatie storing intern. Je bent niet aangenomen bij het korps Rotterdam-Rijnmond.”
One response
Volgens mij gaat dit verhaal over verrwachting en teleurstelling. Een tip (waar je natuurlijk niets mee hoeft te doen). Geef aan hoe graag je bij de politie wilde. Nu is het allemaal veel te onderkoeld. Je hebt mij verteld dat je dolgraag bij de politie wilde. Eerlijk gezegd denk ik ook dat dit een beroep is dat goed bij je past, omdat je graag met mensen werkt en natuurlijk leiderschap hebt. Wanneer je aangeeft hoe graag je bij de politie wilde, gaan lezers de teleurstelling van de afwijzing met je meevoelen en krijgt het verhaal relief.
Je hebt talent om kleine tafereeltjes te beschrijven. Ik lees ze met plezier.